Jak ten czas leci – nie wiadomo kiedy minął rok od mojego ostatniego postu. Aż mi głupio, ale przyznaję – po prostu nie mogę znaleźć czasu, żeby porządniej przysiąść nad jakimiś tekstami. Chociaż na etacie, to nie mam typowej pracy od poniedziałku do piątku (a i godziny pracy może lepiej przemilczę) – lubię pracować w soboty i niedziele żeby mieć za to wolne w tygodniu i często z tego korzystam. Tyle, że wolne dni spędzam najczęściej gdzieś w rozjazdach albo przyjmując gości; na siedzenie przed komputerem – przed który zresztą siedzę też w pracy – brak już czasu i chęci, wolę polenić się z książką. Ale trzeba się zmobilizować: będzie post. Nic ambitnego, po prostu mała ciekawostka archeologiczno – krajoznawcza.
Ci w Was, którzy bliżej mnie znają wiedzą, że ostatni rok upłynął mi na bliskich kontaktach z Norwegią, a wszystko to za sprawą przypadkowego poznanego Norwega. I tak ja, wielka miłośniczka Szwecji, zaczynam żałować, że na studiach nie wybrałam jednak norweskiego. Znając jeden język skandynawski ma się chyba dużo większe trudności z przejściem na używanie drugiego niż ucząc się norweskiego od początku. Jedyna pociecha w tym, że używany w stolicy norweski, którego mogłabym się nauczyć na uczelni, dla mieszkańców odwiedzanego przeze mnie ostatnio dość często okręgu Rogaland jest niemal równie zrozumiały co szwedzki ;)
Nie znałam wcześniej zachodniego wybrzeża Skandynawii, ale łatwo ulec jego urokowi. Dlatego nie zdziwiła mnie ogromna liczba znalezisk praktycznie na każdym kroku. Dodatkowym plusem są spacery z przewodnikiem, który zna i potrafi opowiadać o ciekawych miejscach w swoich rodzinnych stronach, a także o tym, co kto wykopał przy okazji rozbudowy domu albo przekopywania ogródka. Kilka kroków od jego domu leżą pozostałości świadczące o tym, że ludzie osiedlali się w tym miejscu jakieś 5000 do 7000 lat temu.
Spacerując dalej natkniemy się na liczne kurhany, z których jeden chciałabym Wam przybliżyć.
(Owce, wszędzie owce. Nie ma się potem co dziwić, że nawet w Boże Narodzenie je jedzą)
Umiejscowienie kurhanu (numer 5 na mapie). Źródło: http://www.fornminner.no/
Miał on pierwotnie wymiary 17 na 3 metry i krył w sobie jedno z bogatszych wczesnośredniowiecznych znalezisk w tym rejonie. Do dziś zachowała się połowa kurhanu, który w latach 30. uległ częściowemu zniszczeniu, w wyniku którego odsłonięty został ukryty w środku grób. Znajdujące się pod drewnianą trumną ślady ognia, spalonego drewna oraz kości, a także około 130 gwoździ używanych do budowy statków wskazują na to, że pochowany w nim mężczyzna został wraz z całym wyposażeniem złożony w łodzi, którą następnie podpalono. Po spaleniu ciała wiele przedmiotów zostało zebranych i złożonych do skrzyni, którą umiejscowiono na resztkach spalonej łodzi przykrytej warstwą kamieni. Na koniec usypano kurhan z piasku i żwiru. Datowany na pierwszą połowę X wieku grób okazał się niezwykle bogaty – zmarły mężczyzna został pochowany z około pięćdziesięcioma przedmiotami. Znajdziemy tu między innymi dwusieczny miecz, topór, włócznię, osiem strzał, czerty tarcze, sierp, młot, strug, nóż, nożyczki, grzebień, krzesiwo, ostrzałkę, garnek ze steatytu, sześć kościanych pionków do gry, dwie uzdy i dwa strzemiona.
Wyposażenie grobu wskazuje na to, że zmarły był wojownikiem, ale niektóre przedmioty mogą też sugerować, że pochowany tu człowiek mógł być kowalem jaki i zajmować się stolarstwem. Szczególnie ważne wydają się pionki do gry i strzemiona – te pierwsze świadczą o statucie mężczyzny; pionki do gry znajdujemy tylko w bogatych grobach ludzi o wysokim statusie nie tylko materialnym, ale i społecznym. Co do sprzętu jeździeckiego to o ile uzdy nie są niczym specjalnym w grobach wikińskich to te dwa strzemiona są jedynymi znalezionymi do tej pory w Rogaland; takie znaleziska są bardzo rzadkie w Norwegii. Obecność tych nietypowych dla pochówków na tym obszarze elementów doprowadziło badaczy do wniosku, że pochowana tu osoba prawdopodobnie pełniła jakąś funkcję administracyjną – być może był to królewski przedstawiciel na tym terenie.
Źródła: http://www.fornminner.no/
Zdjęcia własne